Gedichten

Avond van toen

Nogmaals in mijn herinneringen diepen.
Nogmaals in verre dagen staan.
Uit wat ik droomde kwam zij aan.
Zacht uit de tijd van toen getoverd.

Diep uit de tuin waar wij eens zaten-
mijn vader had de bank geverfd-
kwam zij daar zilverglanzend staan
tussen het rode van de rozen.

En in de avond die vergloeide,
in geur van verf en terpentijn,
keek zij mij heel vertederd aan,
waren haar trekken haast zo fijn
dat ik haar amper nog herkende.
Maar zelfs dat amper deed mij pijn.

Verdriet gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten