Gedichten

Herfstvlinder

In vroege ochtend kijk ik naar
boven, waar de lucht grauw grijs
is terwijl een zon zich overgeeft aan
de koude wind, een ongezien spektakel.

Pijnlijk om te zien hoe je mooie
lichaamstekening vervaagt in een
monochroom jasje, droogt uit, tot ze
vermengd wordt met grove zandkorrels.

Het delen van een laatste moment
waarop een herinnering boven water
komt en drijft op de zee van onze Liefde
Laat je niet alleen, licht dooft langzaam uit.

Daar lig je dan, hoop dat je een goed
leven met mij hebt gehad, maar één ding
is zeker: neem je mee om elkaar niet uit het
oog te verliezen, mijn fragiele vlinder en geliefde.

Verdriet gedicht door: Catherine B.

Tweeten