Gedichten

Zomerheide

Ik zie daar ginds,
soms maar heel even,
in 't bloeien van de zomerhei,
mijn lieve moeder aan mijn zij.
Wij liepen samen door het leven.

Ik wist toen niet hoe teer zij was,
zij reeds in andere oorden leefde,
hoe rond haar mond de avond beefde,
hoe moe zij neerzat in het gras.

Nu doet de tijd die zich versliep
mij vaak weer denken aan 't gewijde,
hoe zij zich kleurde met de heide
terwijl ik door haar glimlach liep.

Ik was toen jong en zag nog niet;
de weemoed op haar lippen beven.
Al is mij dit steeds bijgebleven,
soms overvalt het mij zomaar:
Hoe zilverglanzend was haar haar.
Hoe mooi de tijd van dat beleven.

Verdriet gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten