Gedichten

Wonderschoenen

Met volkomen onbekend verleden
zwerft een oude, eenzame toverlaars
van blij morgenblauw tot rustig avondpaars.
Wat is de eindbestemming van zijn schreden?

Hij zakt neer in 't water, kwijnt beneden,
een gehavende, zieltogende baars,
wordt na lange tijd als iets griezeligs zwaars
opgehaald, gesneden door de schoenmaker.

Olivier Bommel krijg schoenen daarvan,
wat hem mag verblijden, maar spoedig spijten:
slechts ellende, wat hun wonderkracht geven kan.

Tom Poes maakt dat schoeisel heftig verwijten.
Die stappers reizen weg, voorgoed in de ban,
liggen op de maan gelaten te vergaan.





Han Messie

gedicht door: Han Messie

Tweeten