Gedichten

De bühne van het leven

[b]

er waren
bij passeren
teveel ogen
die keken
later nog eens
omkeken hoe
wij samen liepen

een lach
een dolletje
we konden
gewoon niet
van elkaar
afblijven omdat
alles lading had

wij waren
geen stil stel
met ieder een
eigen filosofie
die samen
wandelden
zonder vuur

wij hadden
al de drukte
van een gezin
ieder die wilde
dook er dan
ook midden in
mee in alles delen

juist om deze
drukte te ontwijken
zochten we een
plaats zonder kijkers
voerden daar ons
toneelspel in
wording op

alleen op de bühne
van het leven
konden wij alles
aan elkaar geven
in oefenen weer
overdoen met
een heerlijke zoen

wil melker
/b]

gedicht door: wil melker

Tweeten