Gedichten

Tsjernobyl

In het verdorde radioactieve landschap
dansen vreemde onbekende schimmen
een Weense wals

Zonder uitdrukkingen op het gelaat
draaien ze alsmaar in het rond

Het lijkt wel op een dans zonder einde
in een omgeving
dat zijn einde al lang gevonden heeft

Want hier spreken de bomen
nog nauwelijks met elkaar
hebben de planten en bloemen
geen animo om te groeien en bloeien
en vliegen de vogels
er met een grote boog omheen

Om hier te sterven,dood te gaan
is eigenlijk onmogelijk
daar alles reeds gestorven is

Het enige besef dat hier nog leeft
is medelijden

Medelijden met de tijd
die hier voor altijd stil zal staan

Actualiteits gedicht door: Mario Odekerken

Tweeten