Gedichten

De mantel

De mantel die ik draag
Bestaat uit een aantal delen
Heeft een brede hoge kraag
Die soms wat kan vervelen

Hij is lang en ook erg dik
Het zweet breekt me soms uit
Het voelt alsof ik stik
Hij kriebelt op mijn huid

De mantel die ik draag
Werd dikker met de tijd
En die brede hoge kraag
Is zwaar en dik gebreid

Er kwam door de jaren heen
Steeds een laagje bij
Zodat ik er in verdween
Het verstikkend werd voor mij

De mantel die ik draag
Geeft bescherming, dient als schild
Gaat niet alleen over de dag vandaag
De mantel die de honger stilt

Wil hem eigenlijk niet meer aan
En ben met hem in strijd
Vind hem soms niet mooi meer staan
En wil hem dolgraag kwijt

De mantel die ik draag
Heeft zijn beste tijd gehad
Ik ben de mantel en die kraag
Al een tijdje meer dan zat

Ik doe hem langzaam uit
Voorzichtig laag voor laag
Ik voel de adem op mijn huid
En wacht nog even met de kraag

Voel me opgelucht en zo bevrijd
Tegelijkertijd ook naakt
Maar ben hem eindelijk kwijt
Ik merk dat dit me raakt

De mantel die ik draag
Daar maak ik me van vrij
De mantel met de brede hoge kraag
Is niet langer nodig meer voor mij!

© Marian van Zwienen

Levens gedicht door: Marian van Zwienen

Tweeten