Gedichten

In eigen herinnering

voeten bogen het gras
kleine takken kraakten
het was mijn eerste pad

ik ben terug gegaan
na enkele dagen
het spoor is blijven staan

verbond na betreden
twee plaatsen in mijn leven
ieder met een eigen gezicht

de horizon aan het
einde van mijn blik verdween
terwijl er een nieuwe verscheen

mijn pad was
het ontdekken van hoe
ooit de aarde is geweest

het zelf gaan zien
zonder meteen het banen
van anderen te moeten ervaren

ik wilde er zijn
in eigen herinnering geweest
het was mijn paradijselijk feest


wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten