Gedichten

Nog niet te laat!

Toen de bloemen welriekend stonden in \'t gras.
Ogen nog écht konden zien en er meer saamhorig-
heid was, lijkt dit te behoren tot het verleden.
Het is voorbij...

Een oude foto, een kostbare herinnering.
Oma\'s antieke kast, weemoed, nostalgie.
DIe soms weer naar boven kruipt, maar
Onderwijl besluipt ons een onbehagelijk
Gevoel met de dag.

Een lach van een kind wordt nog net gezien
Maar ieder ding bespeelt ons zo, dat waarde
Taant in alles.

Het geval is dat wij zijn besmet door materie
Die zijn vleugels uitslaat en ons het zicht
Ontneemt, vervreemd raken wij van ons zelf.


Harde werkelijkheid, geen tijd voor een
Sprookje, een elf, een fee.
Nee, já in de commerciele industrie die ervoor
Zorgt dat men wordt geleefd en de rust van het
Park nauwelijks nog kent.

Waar de bloemen staan welriekend in \'t gras.
Op een foto slechts kan men nog zien
Hoe dat was...

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten