Gedichten

Zonder hoop geen nieuwe kansen

Verscheurde woorden kruipen laveloos over het papier.
Schemerlicht en melancholische muziek tussen afgebladderd behang.

Bang kijken ogen rond en een traan rolt dan over de bank.
Vervreemd is de taal van moeder-en vaderland.
Duisternis komt gestaag en verzandt alle gedachten.

Liefde valt in stukken uiteen tussen de muren en uren vervlieden.
Het steen echter met cement wordt hechter als
iedere herinnering die de ziel met het werkelijke verenigt.

Willoos als ieder ding dat zich bevindt in de kamer is de hand die geen pen meer vast houdt.
Maar het is de geest die het verhaal opbouwt en zich niet laat vangen op A-vier formaat.

Laat is het nu op de avond en de nacht opent haar
poort.
Iedere daad, ieder woord reeds geslonken en vluchtig als vuurvonken gelíjk je twee stenen
tegen elkaar slaat.

Het besef van alles dat komt en gaat is als een spiegel waarvoor je staat, maar die barst in duizend stukken.
Maar de hoop die blijft, want wellicht zal het morgen wel lukken.

Overige gedicht door: martin valk

Tweeten