Gedichten

Geluiden

Des avonds als ik moet gaan slapen,
dooft om mij heen het licht.
Lig ik daar met open ogen,
staar in het donker zonder zicht.
In een donk’re kleine wereld,
een kleine wereld vol geluid.

Waar is ze toch gebleven…
de vergetelheid die jij me gaf.
Dat ik zo heerlijk kon gaan slapen,
in de kromming van jouw arm.
In zo een diep vertrouwen.
zo zonder zorg, behaaglijk en warm.

Die tijd is lang vervlogen,
want jij ging immers heen…
‘k Zie nog hoe je hebt geleden.
Als laatste groet: jouw ogen,
een hand om mijn gezicht
Toen stil bent weggegleden.

Nu lig ik in het donker,
het donker vol geluid.
Geluid dat mij benauwt…
Ik lig met open ogen..
Wacht op de slaap,
die eindelijk zal komen,
als straks de morgen grauwt.

Liefdes gedicht door: Antje.

Tweeten