Gedichten

Angst

In het bos voelt de adem zwaar, waar angst
zich achter iedere boomstam schuil houdt.
Onheilspellende diepgewortelde vrees voor
dat onzichtbare gevaar.

Daar waar ieder beeld en geluid vervormt.
Bij het ritselen van een blad het stormt.
Het kraken van wat takken je de schrik om
het lijf doet slaan.
Stokstijf blijf je op het grintpad staan.

Het duister klampt zich aan je vast en plot-
seling grote gele ogen van een uil die jaagt
je op de kast.
Alleen besterf je duizend angsten en ze grij-
pen je naar de keel.

Toch is er rust en vrede die je niet voelt,
het lijkt anders bedoeld...
De huid krimpt, rimpels trekken zich samen.
En met knikkende knieen pak je de wortels
vast van een oude eik, hef je hoofd op, prevelt
een gebed en zegt: Amen.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten