Gedichten

De duinen

In het gevoel van opperste rust,
kan ik zondags struinen.
Op geschiedsherleving berust,
wandel ik door de duinen.
Daar waar hij en zij ooit waren,
ben ik dan ook.
Hun dood niet te verklaren,
als opgegaan in rook.
Executies om een kleinigheid,
diefstal of ras.
Rusten in de eeuwigheid,
of iets dat erna was.
In de duinen komen zij ’s nachts terug,
naar hun familie en vrienden.
Na zeventig jaar een brug,
die zij allen verdienden.

Overige gedicht door: Tim de Jonge

Tweeten