Gedichten

Geertje

Dikwijls loop ik door het steegje,
waar Geertje heeft gewoond.
Eenieder heeft haar daar gekend,
nog niets is er veranderd,
maar Geertje werd dement.

Ik denk aan haar als ik daar loop,
een vrouwtje klein en oud.
Ze werkte in haar tuintje,
ze kweekte daar pompoenen, hele grote,
met de kleur van groen naar goud.

Haar tuintje ligt verlaten,
niemand kijkt er nog naar om.
Maar nu het voorjaar wordt,
wemelt het er van het jonge groen.
Met sneeuwklokjes en krokussen,
ze openen hun kopjes, in de prille lentezon.

Ze hield zo van haar tuintje,
en was er altijd bezig,
met wieden en met planten.
Dat was ze zo gewend,
het tuintje zal haar node missen,
want Geertje werd dement.

Overige gedicht door: Antje.

Tweeten