Gedichten

Gitaarman in de trein

Onderweg naar huis of elders, zit ik in de trein.
Staar ik voor me uit naar buiten, dat vind ik zo fijn.
Perfect kloppend met de setting, klinkt ineens muziek.
Man met gitaar in de trein, de enige, echt uniek.
Hij is als niemand anders, want hij gaat niet naar huis.
De trein, op straat, het park, een bank, overal is hij thuis.
Hij begeleidt zijn gitaarspel met een lied vanuit zijn hart.
‘Knocking on heavens door’, zingt hij met volle smart.
Besloten concert, op mobiele lokatie en ik ben te gast.
Zijn repetoire is simpel, zijn boodschap staat vast.
Heeft u misschien een euro voor een plekje in de nacht.
Dan kan ik rustig slapen, zegt hij vriendelijk en hij lacht.
In zijn ogen zie ik wijsheid, die bijna niemand heeft.
De gitaarman heeft zijn leven, echt in het nu geleefd.
Daarvoor voor hem geen goeroe, of wijsheid uit een boek.
Maar het leven op de straat met avontuur om elke hoek.
Aan zijn gelaat is af te lezen wat dit leven met hem doet.
Het heeft hem uitgeknepen, loopt de dood tegemoet.
Daarover zingt hij zijn ballade, de hemel is dichtbij.
Daar klopt hij regelmatig aan , nu klopt hij aan bij mij.
Ik geef hem graag die euro, ik geef er liever twee.
Maar stiekem wil ik eigenlijk wel heel graag met hem mee.
De wijde wereld in, verlost van alle lasten.
Al mijn spullen aan de kant, geen rommel in de kasten.
Geen volle agenda, echt helemaal vrij.
Als ik bedenk zo te leven wordt ik echt heel blij.
Maar als ik om me heen kijk en zie wat anderen doen.
Zij geven boze blikken in plaats van een beetje poen.
Voor hen is de gitaarman een laster op hun weg.
Gaan over de gebaande paden, zien het gat in de heg.
Niet als optionele route, maar als een grote fout.
Voorgeprogrammeerde robots, gevoelloos en koud.
Hoe kan deze man een last zijn, in het leven waar ik naar kijk.
Waarin we ons laten lijden door een Koning in zijn rijk.
Onze tijd gevuld wordt met het dienen van de macht.
Trouw aan voorgeschreven regels, wordt van ons verwacht.
In dienst staan van de rijksten. Heeft niemand dit dan door?
Uit volle borst zingen we voor hen, lofliederen in koor.
Dat wordt wel aangemoedigd, zij worden toegejuicht.
Wanneer zij zich aan ‘t volk tonen, wordt er zelfs voor ze gebuigd.
Van hen worden we vrolijk, hun bezoek is een groot feest.
Het staat in alle kranten als ze ergens zijn geweest.
Wat maakt hen toch beter en meer dan deze man?
Die zijn leven anders leeft, gewoon omdat het kan.
Is het de jaloezie die we voelen diep van binnen?
Het verlangen om helemaal opnieuw te gaan beginnen.
Benijden we het vrije leven van de man met de gitaar?
Raakt hij bij mij en iedereen, de meest gevoelige snaar.

Levens gedicht door: CN Kooijman

Tweeten