Gedichten

Het meisje

In het park zag ik een meisje
Zittend helemaal alleen
In haar hand een smeltend ijsje
Als een magneet liep ik er heen.

Een paar grote blauwe ogen
Met tranen gevuld keken mij aan
Eerst ging ik haar tranen drogen
Toen vroeg ik haar op te staan.

Op een bankje tussen de bomen
Vroeg ik haar naar haar intense verdriet
Opnieuw zag ik de tranen stromen
Het waarom wist ik toen nog niet.

Opeens een klein handje in die van mij
Haar ogen keken mij vragend aan
Ik schrok toen ze zei
Mag ik met jou naar huis toe gaan

Ik ging toen om de reden vragen
Toen zei ze en begon te snikken
Dat ze zo werd geslagen
En het bleef niet bij een paar tikken

Haar vader speelde een spel met haar
Dat nooit had mogen gebeuren
Het leek alsof mijn hart bevroor
En kon dit onmogelijk goedkeuren

Ik ging naar huis en nam haar mee
En gaf haar ouders aan
Ze werden opgepakt alle twee
En ze is nooit meer weggegaan

Dat deze dingen gebeuren
Dat doet me zoveel pijn
En het is toch te betreuren
Dat er zulke ouders zijn

Levens gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten