Gedichten

Ik besta!

Een traan in de nacht wiegt mij in slaap.
Zacht de regen tegen het raam, de dag
Verdwijnt als het leven...

En de tijd gaat door dromend onder mijn huid.
Stilte die alles omrand, roerloos mijn ogen
M'n hand, gespeend van gevoel en verstand.

In de ochtendnevel, kilte om mij heen, vul
Ik de leegte en neem mijn koffie zwart.
Een nieuwe dag ligt besloten in mijn hart
Dat mij leidt.
Het leed dat ik vermijd of probeer te vermijden
Keert terug als tijd der tijden.

Eenmaal daar waar mijn zinnen beginnen te
Ontluiken zal ik alles in mij gebruiken om zo
Mijn bestaan liefdevol te omarmen, het schone
Te aanschouwen.
De dag op te bouwen door moed en kracht te
Vergaren.

Hoe zwaar ook dit soms kan zijn, maar mijn
Ogen zien zon en regen, ik ken voor en tegenspoed
Vreugde en pijn.
Maar de wegen die ik ga als mens van vlees en bloed
Doen mij beseffen dat ik besta.


Martin Valk.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten