Gedichten

Onvoorspelbaar

De regen huilt, ik zit thuis.
Buiten een hond die blaft en zwerft
door de straten.
Onophoudelijk getik tegen mijn raam.
En verdwaasd kijk ik om mij heen.

Een leven met verzande herinneringen.
En dan de twijfel hoe verder te gaan?
De radio staat aan, zacht op de achter-
grond.
De stad ligt er mistroostig bij en ver-
wond.

De avondlucht is vochtig, achterdochtig
begeven velen zich op het nog glad plaveisel.
De bomen kreunen, hun takken kraken, terwijl
hun blaren zijn verdord.

Het leven is in wezen zo kort en onheil is
iets dat je niet kan vermijden.
De tijd en de ruimte waarin wij leven, soms
moet je er aan over geven.

Veel hebben we zelf in de hand, gebruiken ons
nuchtere verstand.
Maar iets vanuit hogere sferen doet ons beseffen
dat er dingen zijn die zich tegen ons keren.
Ze zijn niet te voorspellen,je hier tegen ver-
zetten zal niet baten.
Wij zullen het er dan bij moeten laten.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten