Gedichten

Oordelen

Wie ben ik om te oordelen.
Mag ik zo vrij zijn om dat te doen.
Als anderen mij corrigeren.
Mij vertellen hoe het moet.
Moet ik dan luisteren en leren.
Of juist handelen naar eigen gevoel.

Dit is wie ik ben.
Ik leer door eigen ervaring.
Kijk door alles heen.
Loop haastig aan iedereen voorbij.
Zeker aan diegene met het hoogste woord.

Ik steek mijn hoofd boven het maaiveld uit.
Hoop op kritiek, wachtend op een tegenstander.
Ik leer door naar mezelf te spiegelen.
Door te luisteren naar de stem in mij.
Ik ben immers uniek.
Ook met al mijn tekortkomingen.

Is dat arrogantie?
Door te doen wat ik wil?
Om niet aan te nemen waar ik niet achter sta?
Is het egoïstisch om voorbij te lopen.
Aan “welgemeende” adviezen.
Om mijn gedachten niet te delen, met een ander die niet mee groeit?

Mijn woorden zijn mijn woorden.
Ik leen ze slechts uit.
Ik hergroepeer ze voor een ander.
Zodat de puzzel niet compleet is.
Met gepaste eigenwaarde strek ik me uit.
Overzie alles en regeer mijn leven.

Machteloos zijn diegene met verfijnde woorden.
Die denken te weten wie ik ben.
Ik trek me er niets van aan.
Loop verder en verbreid mijn blik.
Ik lach hardop wanneer het niet gepast is.
En huil als niemand er iets van snapt.

Mijn hart zit vol met gaten.
En wie er doorheen valt bereikt het niet.
Peinzend en eigenwijs loop ik door.
Accepteer de eenzaamheid van het zeker zijn.
De zekerheid dat ik uniek ben.

Levens gedicht door: crushed

Tweeten