Gedichten

Weer verder

Een lach, een kreet, een traan,
het strand verlaten.
De hemel zwijgt, de golven spreken
en zij wordt door een hongerige
zeemeeuw bekeken.

Zonnestralen, schuimkragen, vuurtoren,
westenwind.
Een strandbal achtergelaten door een kind.

Mensenmassa is weer thuis en die kleine
jongen huilt om zijn bal met mooie kleuren.
Maar hij moet niet meer zo zeuren...

Gezichten verbrand, het schurende zand, pijn.
En zij loopt verder langs de vloedlijn de
einder voorbij.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten