Gedichten

Familiegraf

Je ligt niet ver van het geruis,
heel vaak kun je de schreden horen
die eenmaal liepen om het huis.
Nu ben je aarde en weer verloren.


In 't donker van de grond lig jij,
de armen om elkanders dromen,
geen woorden meer van jij noch hij.
Zo nader ben je nooit gekomen.


Voor altijd in elkaar verweven
word je van bloemen, regen, wind.
En van de tijd die gaat, het leven,
een eeuwigheid die traag vervloeit
in mij, in hen en in het zwijgen.
Wat nooit gezegd toch altijd bloeit.

Overlijdens gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten