Gedichten

De stilte van de tijd

het is stil in de kamer
zo stil was het nooit
in verbeelding kijk ik je aan
zoekend in je ogen.. naar een antwoord
die ik nergens zie staan

het is te donker..
er is geen schemerlicht meer die schijnt..
geen maan te zien, vanuit mijn raam
denkbeeldig fluister ik je zacht

misschien raak ik je wel kwijt..
die gedachte maakt me bang..
laat me heel even nog bij je..
tot ver in het donkerste
hoekje van de nacht
geef een laatste kus op je mond
en tast over je wang

streel door je haar, langs je oor..
tot je langzaam verdwijnt uit mijn zicht..
niet weggaan, toe, wacht..
verslagen draai ik me maar om..
sluit ik mijn ogen, wanhopig..

hoop dat de pijn met de seconde wat verzacht..
luister naar het getik van mijn klok
lijkt het niet meer zo stil,
als ervoor..
al voel ik me nog steeds alleen
dan val ik in slaap..
en gaat de tijd gewoon door..

Firenze- 2013

Verdriet gedicht door: Firenze

Tweeten