Gedichten

Melancholiek

Ik herinner mij woorden van jou, van mij,
wat we zeiden.
Maar leiden nu ons eigen leven.

De avondschemering boven de tuin en het huis
waar ik een gedicht lees van Vasalis.
Schoonheid en verval, even een traan.
Het regent en ik kijk naar het natte gras.

Alles wat zuiver was, de grond, de aarde,
jouw ogen en je haren.
Wat er is, is een foto waar ik naar staar
en alles dat zo levenslustig was, is niets
meer daar op een oude kast, dan een levenloos gebaar.

Verdriet gedicht door: martin valk

Tweeten