Gedichten

Mijn vroegere hoofd

Door mijn zonden verloor ik mijn hoofd.
En elke gedachte in mijn hoofd.
Had ik nog een hoofd.
Ik heb het niet meer.
Je moet een hoofd verdienen.

Ik verspeelde het.
Mijn vingers glijden veel de laatste jaren over wat eens hoofd was.
Moest ik maar lief voor iedereen zijn
Op mijn hals is draait al jaren geen hoofd meer.
En boven elk aanrecht houd ik het bijna niet meer schoon.
Waar ik met de mond niet lief had is nu een verschrikkelijk vuil gat gekomen.
En ik huil bitter maar het is te laat.

Jaren naar mijn zonden groeide er de dikke darm uit mijn maag naar boven.
En groeide mijn schedel in.
Ze verwoestte en verteerde mijn hersenweefsel.

En mijn gezicht splijtte in tee delen.
Een naad groef zich in mijn gezicht.
Mijn hoofd veranderde in wat ze verdienen te zijn, een paar billen.
En met mijn mond waarmee ik vals was in de liefde liep het ook niet goed af.
Ze werd een anus en eromheen lippen als kersen zo rood.
Zo werd ik afzichtelijk en een teken van schande .
Ik voel de schande van mijn paar billen op mijn hals.
Ik ben weer lief voor iedereen en God
De stroiemen der liefde
Ik ging mezelf beminnen.
Ik onderga deze straf met pijn en liefde.
De smarten zijn groot en diep.
\
iK HUIL.
wANT IK HEB GEEN GEDACHTEN MEER IN MIJN HOOFD.
mIJN STRAF IS ZWAAR.
eN IK KRIJG NOG VEEL MEER STRAFFEN OOK VOOR ANDEREN.

Ik heb een klein hartje.
En zachte rondingen

Verdriet gedicht door: cornil

Tweeten