Gedichten

Het verlaten strandpaviljoen

In de verte de zee, de branding en om het
verlaten strandpaviljoen waait de zilte zeewind.
Alle luiken zijn dicht, het terras is leeg,
anders is het daar een bontgekleurd gezicht.
En stoelen zijn aan kettingen geketend.

In de zomer ruik je de zonnebrandolie, het
terras is dan in badtenue gehuld en je ziet
er mensen hun ijsco's en frites smakelijk etend.

Nu is het er uitgestorven en voor je zie je
het strand met onstuimige golven.
Achter het paviljoen liggen de duinen met hun
opwaaiend zand.

Vandaar af nu een vergezicht van een stuk land dat
verlaten is.
En waar de golven van de zee harder brullen dan ooit.
Maar in de winter komen de badgasten , of zon-
aanbidders er nooit.

Natuur gedicht door: martin valk

Tweeten