Gedichten

Een trotse Palestijnse vrouw

ze was trots op haar daad
en lachte stralend
toen ze wist dat, met haar hulp,
zeker drie kinderen waren gedood

fier als een pauw was ze
toen ze hoorde dat het er acht waren
ze lachte, als kreeg ze haar diploma
en spijt? nee, dat had ze zeker niet

dode kinderen lagen te kijk op de straat
en die knappe vrouw, die dit alles bedacht
ging daarna gewoon naar haar werk
ze zou het zo opnieuw doen

hij vermoordde zichzelf met haar hulp,
en nam zestien levens met zich mee
zij vertelde het persoonlijk voor de camera,
charmant glimlachend op de tv
en niemand vermoedde haar akelige rol

slechts negen jaren zat ze gevangen
en opeens liet men haar vrij,
samen met wel duizend anderen
in ruil voor één jongeman,
ontvoerd door de strijders van Hammas

in mijn hoofd bloedende beelden
van mensen, stervend op straat
en dode kinderen liggen er te kijk
en ik vraag me af…

stierven zij dan allemaal voor niets?

Overige gedicht door: Fairouz

Tweeten