Gedichten

Voor mijn man

Voel me koud als ijs, zo hard als steen.
Van alles gaat er door me heen.
Voel me verdrietig, en verward,
Steeds groter worden die scheuren in mijn hart.
Het doet zo'n pijn, hoe kom ik ervan af.
Ik wou dat iemand mij het medicijn gaf.

Ik kijk naar onze ring, met daarin jou naam,
Denk aan de dag, toen we voorelkaar zijn gegaan.
20 April 2005,
toen werden we husband and wife.
De dag wat de mooiste van mn leven moet zijn.
Is vanaf nu, een dag met pijn.

Jaren was het voor ons een gevecht.
Maar toen eindelijk het huwelijk, in het echt.
Een echt paar, wat een heerlijk gevoel was dat.
Zo intens, heb het nog nooit eerder gehad.
We waren elkaar nooit vergeten,
en nu mocht de hele wereld het weten.

Altijd waren we samen, en hadden veel lol.
Mijn hart sloeg elke dag op hol.
Niets zou ons uitelkaar drijven,
we zouden voor altijd bijelkaar blijven.
Nog nooit heb ik me zo goed bij iemand gevoeld,
ach, je weet wel wat ik bedoel.

Nu bereid ik me voor, op dat ik misschien,
jou nooit van me leven, weer zal zien.
Na 3 mnd huwelijk, uitelkaar,
we geven het geen kans, het voelt zo raar.
In gedachten vecht ik mn laatste strijd.
Want ik weet, we zijn elkaar kwijt.

Dat het vaak een sprookje was, heb je wel gemerkt.
Het was zo'n mooie liefde, en voelde zo sterk.
Maar nu zijn al onze mooie dromen stuk.
En moet ik opzoek naar ander geluk.
We hebben al zoveel doelen bereikt.
En nu zijn we elkaar voorgoed kwijt.

Het doet best nog wel pijn,
om te beseffen dat we nooit meer van elkaar zullen zijn.
Dat we nooit meer naast elkaar zullen leven,
en onze liefde in de toekomst aan een ander zullen geven.
Meer dan 100 km uit elkaar.
Jeetje, wat voelt dat raar.

Wie is dan de ware, waar vind ik die man?
Ik hoop dat ik die ooit vinden kan.
Wie zal me dan wel de echte liefde geven,
en wel naast me wil blijven leven?
Moest ik daarom hier gaan wonen?
Om hier de ware tegen te komen?

Denk het wel, want jij wil scheiden,
Zit me op de toekomst, zonder jou voor te bereiden.
Jou besluit dwingt mezelf jou te vergeten,
Ooit heb ik het ook een plekje gegeven.
De vraag is of ik dat nu al wil,
denk wel snel, want van jou kant is het te stil.

Hoe stiller het is, hoe sneller ik mn eigen weg zal gaan.
Hoe botter je doet, hoe sneller het met mn gevoelens is gedaan.
Hoe meer tijd er verstrijkt,
des te sneller is mijn liefde voor jou kwijt.
Des te langer ik je niet zie, des te sneller is mijn deurtje dicht.
En des te sneller is mijn hart voor een ander gezwicht.

De zon en de maan, die altijd bijelkaar zouden staan.
Waarom liet jij het niet openstaan?
Waarom kan ik je hart niet meer bereiken,
en zul je nooit meer voor onze liefde bezwijken?
Was mijn deurtje maar al helemaal gesloten.
Het voelt gewoon bagger als je hart is gebroken.

Verdriet gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten