Gedichten

Ze verliest zich zelf

ze kneep haar ogen dicht en haar handen
krampen zich vast aan de tafelrand
ze moet haar gedachten vast houden voor als haar
man komt…waar hij nu weer uithangt ?

ze zit daar keurig gekleed, haar jas al aan. als ze
hem eindelijk ziet laat ze haar verkrampte
houding varen . hij legt zijn hand op de hare
ze weet gelukkig nog wat ze zeggen wil.

we moeten gaan hoor…mamma wacht
al uren op ons. kom schiet eens op.
dan zegt hij vol medeleven je moeder leeft niet meer
god gloeiende , hoe durft hij dit zo rauw te zeggen ?

oh, wat doet dat zeer. haar moeder gestorven
ze was niet eens ziek…wanneer ? fluistert ze
en hij legt geduldig uit dat haar ouders al lang geleden
gestorven zijn

jij bent mijn vijand krijst ze ik heb je wel door en je liegt
ik heb moeder gisteren nog gesproken.
dan draait ze compleet door , kopjes maait ze van de tafel
hij probeert haar aan te raken maar ze slaat hem

dat is gadverdamme háár man…vanaf nu moet ze niet vergeten
dat hij bij de vijand behoort
ze staat op, dan gaat ze toch alleen naar haar moeder !

Levens gedicht door: Fairouz

Tweeten