Gedichten

Natuurlijke troost

Wat een ruzie en kabaal
Ik vlucht uit huis en neem de voet
Rennend naar de oever van het kanaal
In huis is er werkelijk niemand die zijn best doet.

Wat een stekende pijn krijg ik van de drama in huis
De natuur heeft altijd wel begrip voor mij
Mam en pap zitten nu vast weer voor de buis
terwijl ik staar naar de bloem en bij.

De wind kiest een andere richting vandaag
Geen wind uit het westen, maar het oosten
Is dit het enige dat is veranderd, is de vraag
Ik kijk verward op me heen met de grassprietjes
die mijn tenen troosten.

Bella - 2015

Levens gedicht door: Bella

Tweeten