Gedichten

Gezonken

Kloeke matrozen roeien met stugge moed
hun boten, waarin mensen angstig zwijgen.
Duistere golven vloeien traag, maar dreigen
in de nacht vol onheilspellend gebroed.

Sterren verlichten het verdrukte gemoed,
dat voortdurend klinkt als gedempt hijgen,
een schuivend gekraak van brekende twijgen.
Plotseling klinkt een veelbelovend "toet!"

Het reddende schip, bij 't ochtendgloren,
schept krachtig, gehaast een eeuwig ogenblik:
geschiedenis, die ieder blijft bekoren.

De Carpathia, vol opluchting en schrik,
is een opbeurende taak beschoren:
de helden van de vergane Titanic.

Overige gedicht door: Han Messie

Tweeten