Gedichten

Vastgeketend aan de aarde

Een fantasierijk dromerig kind,
niet van deze aarde.
Spelend met iedere fonkeling.
Op blote voetjes huppelend door het gras.
Stellig gelovend, dat de wereld veilig was.
-
Door liefde ben ik verwekt.
Omringd door liefde zou ik leven.
Ik, zo onschuldig en zo klein.
-
Tot dat ene moment.
Het moment,
waarop mijn leven al zijn glans verloor,
en angst voorgoed zijn intrede deed.
-
Nu ben ik een kind
vastgeketend aan de aarde,
zonder dromen, zonder hoop.
-
Hunkerend naar een ver geluk.
---
© Ingrid van der Weegen

Levens gedicht door: Ingrid van der Weegen

Tweeten