Gedichten

Afscheid

Geen afscheid kunnen nemen,
je was zomaar heen gegaan.
Je leest het weleens in de krant
en denkt dan wat een narigheid
en nu overkomt het ons zelf ,
nu pas weten wij wat er wordt bedoeld
en hoe ellendig zoiets voelt.

Sterven hoort bij het leven,
maar niet als je jong en levenslustig bent,
Het is gewoon niet eerlijk,
zoveel verdriet voor iedereen
die je heeft gekend.

Als mens was je geslaagd, dat
is nu jammer voor ons wel bewezen,
zoveel mensen rond de baar en
je was nog niet eens met het leven klaar.
Het is voor ons allen een schrale troost,
maar we moeten het er mee doen.

Een laatste knuffel en een warme zoen
op een koud bleek gelaat en dan gaat
het deksel dicht en verdwijn je uit het zicht.
Op de begraafplaats schijnt volop de zon
en de vogels fluiten hun hoogste lied
Maar mijn hart is versteend en koud,
als of het nooit meer van de warmte houdt

Als het aantal mensen als troost moet dienen,
die jou ter Grave hebben gedragen
zou jij zeker hebben gevraagd,
komen die allemaal voor mij?
Nou dat stemt mij toch wel blij.

Je hield van bloemen allerlei,
er kan dan ook geen bloem meer bij,
de kist is helemaal niet meer te zien,
het is één grote bloemenzee en de
aula is veel te klein,

Zoveel vrienden bracht jij mee en
dan denk ik toch heel even, je
was een kanjer in je veel te korte leven.
En misschien heel misschien zal mij
dat later toch iets van troost gaan geven.
Als jij met zoveel vrienden moet leven,
is het geen wonder dat je hart het heeft begeven.

Overlijdens gedicht door: Simon

Tweeten