Gedichten

In handen

Momenten van vroeger die in mijn ziel zijn achtergebleven,
rijzen op, als de wolken voor de zon zijn blijven zweven.

De klanken van de piano zijn haast niet meer te voelen.
En de emoties van het hart zijn niet
meer met het vuil op het lichaam weg te spoelen.

De schaduw van de hand die zweeft boven het hoofd,
geeft schande voor de zon.
Toch voelde het alsof het nooit meer anders kon.

Die nieuwsgierige vlinder die zomers altijd langs vloog
is niet meer te vinden op het topje van mijn tenen.
Net zoals de kleur van de lucht allang was verdwenen.

En de wolken trokken weer weg, toen ik het zelf tegen hen zei.
In plaats daarvan riep ik de stralende zon erbij.

Levens gedicht door: Bella

Tweeten